De vrijwilligers

We werken hier met vele vrijwilligers:
*Carmen, Canadese vrouw van 63jaar die alfabetisatie geeft.
*Fanny, Franse vrouw van 27 jaar, die hier stage loopt als kinderverzorgster in "petit section" (2.5-3 jarigen). Ze heeft ook een eindwerk te maken.
*Mailys, Franse mulat. Papa is burkinabé en woont ook hier in Bobo. Mama is franse en woont in Frankrijk. Mailyse loopt hier stage en knutseld met de jongeren van de ateliers. Ze heeft haar eindwerk voor plastische kunsten nog af te werken. Ze is hier voor een jaar en woont dan ook bij haar papa.
*Laurent, een fransman, die hier vorig jaar 6 maanden werkte en nu voor enkele weken komt spelen en knutselen met de kinderen.
Henry, een franse dokter, die de kinderen even kwam doorlichten. Hij is hier maar 2à3weken geweest.

Ook dit is niet altijd gemakkelijk. Ze praten allemaal vlot frans en soms dus te snel voor mij, dan begrijp ik er geen snars van. Iedereen heeft ook zo zijn eigen opvattingen over het vrijwilligerswerk.
Fanny vindt dat ze als vrijwilligster hier is en als ze in de namiddag geen zin heeft, werkt ze gewoon niet en gaat ze de stad in.
Laurent is nen babbelaar en blijft maar babbelen.
Carmen lust bijna niks en gaat altijd naar Marina-market (een meer europese winkel met veel ingevoerde produkten) om blikjes te kopen. Ze heeft het ook altijd te warm. Het is ook warm, maar om dit 6 keer op een uur te herhalen???
Ik wil alles altijd georganiseerd en voorbereid tot in de puntjes wat hier helemaal niet lukt.
Alé, zo leren we ook veel van elkaar.
We hebben ook wel veel steun aan elkaar, want een babbel met Carmen en een babbel met Fanny hebben me gisteren erg goed gedaan. Vandaag heeft Carmen mijn harekes ook geknipt, want dat was al 3 maanden geleden en dus nodig.

een hele belevenis, maar echt niet altijd gemakkelijk!

De voorbije week was weer even moeilijk met een grote heimweeaanval. Alleen als blanke vrouw in een afrikaanse stad ben je door iedereen gekend en wordt je door iedereen gezien en geroepen. "Hey, toubabou! bonjour! Vient, seulement pour la plaisir des yeux!"
Kijken naar souveniertjes, maar nadien ook willen verkopen natuurlijk.
"non, merci. C'est très joli, mais je ne vais pas acheter auourd'hui." is niet genoeg. Je moet hier steeds hard reageren wat mij hartzeer geeft, want ze weten hun woorden te gebruiken natuurlijk. "Alé, blanche, j'ai faim. Je n'ai pas encore vendu quelque chose." Je kan niet van iedereen kopen en ik heb gekozen om het dispensair en twee andere projectjes te helpen:
*1000euro gaat rechtstreeks naar de gezinnen door kerstpakketten die we gaan meegeven voor de vakantie. Pakketten met melkpoeder, een stukje stof, een snoepje, een koekje, een zakje suiker, rijst,...
*1000euro voor het materiaal voor de kleuterschool inGogo en de gebouwen voor een middelbare school. jZe hebben al een stuk grons, maar mogen geen lesgeven in openlucht, dus moet er geld komen voor gebouwen. Nu moeten de jongeren die willen verder studeren na het lager onderwijs, 40 km doen tot Po of in de week bij familie of gastgezin logeren. Velen gaan dus niet naar school.
*500cfa naar materiaal en gebouwen voor een kleuterschool in lafiabougou (de wijk waar ik woon). Een vrouw hier zou in januari 2007 de school willen opstarten.
*De rest van het geld gaat ook naar het dispensair Trotoir, waar ik werk. Alleen wiliknog concreter zoeken aan wat ik het wil geven. Nieuws volgt later!

Vele mannen willen ook gewoon babbelen. Je beter leren kennen, maar de tweede zin is dan : "wil je hier geen vriend? of Geef je telefoonnummer? of Ik ga mee naar België? Wanneer ga je naar huis?"
"Waar ga je in België dan logeren en werken?"
"Ah, daar kan jij mij toch mee helpen. Jij bent toch mijn vriend. Eerst voor mijn visum zorge en logeren mag toch bij u en ik zal de tuin wel doen."
Alsof, ik geld heb om diene mens te onderhouden en dan nog een salaris te geven ook.

Soms kom je aan het internetcafé en komen ze met 3 af. Hé, deze morgen heb ik u gezien op de fiets aan het kruispunt daar. Waarom komt ge niet naar hier? Waar gaat ge naartoe?

Alé, je moet steeds tegen alles opboksen wat mij soms echt te veel wordt.

weekendje Gogo

Een tijdje niks van mij gehoord. Hier mijn verhaal:
vorige donderdag vertrokken naar Gogo. Om 6u45 kwam Staf mij halen om mij bij de busmaatschappij af te zetten. natuurlijk onmiddellijk met 10 tegelijk rond de toubabou om papieren zakdoekjes, drank, brood, koekjes, telefoonkaart te verkopen. soms echt verschrikkelijk irritant. Vertrek om 7u30! Een mini-plekje met zak op schoot naast een jonge mama met een baby. Gezellig gebabbeld. Toch duurt een rit tot Ouaga lang. Normaal 4uur, maar met al de wegomleggingen (ja, dat bestaat hier ook) 5uur op de bus. Sonja, een vriendin waar ik de eerste dagen bij gelogeerd heb, ging mij opwachten in Ouaga om iets te eten, maar ik heb haar net een brief kunnen afgeven en dag kunnen zeggen, want ik moest direct de bus naar Po hebben. Nog 2 uur op de bus. Mijn billen deden pijn van het zitten. In Po heb ik Isaac gebeld die eigenlijk van niks wist, want hij was moeilijk te bereiken daar. Ik moest dus op zoek naar Esther, een nicht van Isaac. Gelukkig snel gevonden. Isaac zou mij bij haar ophalen, maar de auto startte niet, dus achter op een motobilletteke met mijn zak tussen Esther haar benen en zo op een zandweg richting Gogo. Auw, mijn billen. Na een 10 kilometer kwam een man aangereden met een betere moto, maar hij reed wel supersnel. Ik was echt bang, maar ik ben er geraakt.
Gogo is een klein brousse-dorp (4km van de grens van Ghana) met één pomp voor water, zonder electriciteit. Fruit en brood kon je er niet krijgen, enkel watermeloen. Voor 50cfa had je wel een vol bord rijst, of to met een sausje. Ook gateaukes (cakejes) en patat zijn erg bekend en worden op verschillende manieren bereid. Toch mijn hoedje af voor de mensen die daar hun leven wonen, want dat is hard. 's Avonds is het echt pikdonker vanaf 18u15, dus met pillamp of petroleumlamp naar toilet (lees: gat in de grond) of douchke (emmer water opgewarmd door de vrouw des huizes en eerst gehaald aan de pomp). Alé, echt een belevenis! Het deed mij een beetje denken aan mijn eerste kampje met de scouts. 's Nachts geslapen op een veldbed, maar wel i neen huis met een verdiep, wat raar is daar. Vrijdag was de dag van de grote voorbereidingen voor "la fête de la patat". Alle inkopen moesten genoteerd worden en kilometers verderop gekocht worden op de markt. Heel de dag werd er gewerkt, maar een blanke mag dat niet. Zij moet kijken, zitten, rusten, eten, drinken,... 's Avonds kwam er een groep muzikanten en dansers om de werkers aan te moedigen, want heel de nacht door werkten ze verder. Alleen hadden ze mij niet verwittigd, maar ik mocht wel gaan slapen, hoor. Geen probleem! Met al dat lawaai, muziek, gefeest,...??? Zij zijn dat hier zo gewoon en slapen zelfs op de grons naast de groep muzikanten, maar ik kon niet zeggen "ca va" wanneer ze vroegen "Bien dormi?" want het was eerder "rien dormi". Gelukkig nog in de vroege morgen enkele uurtjes kunnen rusten en nadien achter op de brommer met Isaac vertrokken naar de burgemeester, politie, ... om alles te regelen. In het terugkomen was er een wielerkoers (8 renners) en wij voorop om al toeterend de mensen te verwittigen dat ze opzij moesten. Ook waren er voetbalmatchen en een wedstrijd met een knikkerspel voor de oudere mannen. Tegen 10u30 kon het feest beginnen wat wilde zeggen dat de organisator (Isaac), de burgemeester, de gouverneur, de verantwoordelijke van...,... om de beurten hun toespraak hielden. Gelukkig werd het afgewisseld met dans en muziekoptredes. Nadien was er eten en drinken. Ik had bij de toespraken al op het erepodium (klapstoelekes onder een afdakje van stro) gezeten en nu moest ik ook nog bij de genodigden gaan eten: rijstschotel, met gefrituurde patat (zoete aardappelen) en een stukje vlees (van geitje dat ik de avodn te voren nog levend gezien en waarvan ik de ingewanden heb zien proper maken.). 't Was wel heel lekker. Voor de rest vele babbeltjes gedaan, want iedereen wil wel een blanke beter leren kennen. 's Avonds heb ik de afwas gedaan. Zelf begonnen, anders zou het niet mogen, maar ik wou ook nog iets doen. De vrouwen hadden al zo hard gewerkt. Nadien gaan rusten terwijl de mannen onder de grote boom hun babbeltje deden. Echt weer een typisch tafereel. toch op tijd gaan slapen want volgende morgen om 5u opstaan. Alleen kreeg ik Isaac niet uit zijn bed. Om 7u30 had hij na veel geduw en getrek, geknutsel en gesleutel toch de auto in gang gekregen en toen moest het ineens snel gaan. Alé, snel met zo'n wrak dat kon niet maar we zijn tot in Po geraakt. Daar nog even over de markt gelopen met 2 vrouwen (die terug naar Ouaga moesten) terwijl Isaac de auto bij iemand ging afzetten. Om 10u is de bus richting Ouaga vertrokken. Om 19u toch terug in Bobo geraakt. uitgeput, maar ik heb er van genoten. Het was weer een belevenis! Weer een ervaring rijker.

Nog enkele weetjes

Wist je dat...
*Er kindjes zijn die nog nooit cola gedronken hebben en dus heel gekke gezichten trekken bij het proeven en voelen van het geprikkel.
*Een gehandicapte man een bar met verse fruitsapjes heeft geopend in Bobo. Net wat ik zocht en een beetje miste: een goed fruitsapje. Ik ben al vaste klant.
*Er zijn ongelooflij veel fietsers en brommertjes op de weg. Auto's zijn er niet zoveel en toch gebeuren er ongelooglijk veel ongelukken. Gelukkig rijden ze hier niet te al te snel. Ze zouden alleen iets beter moeten uitkijken en vooral op de juiste plekken stappen of rijden. Dat zou al helpen.
*alle groene "autootjes" zijn taxi's en die rijden hier heel veel rond. Je betaalt net geen halve euro om ergens in de stad te komen. Er is wel niet veel heel meer aan de auto. Alle knopjes zijn afgebroken. De deuren kunnen meestal of alleen langs binnen of alleen langs buiten worden geopend. De ramen gaan meestal niet meer dicht, als die er nog zijn. Dikwijls is de voorruit ook gebarsten. Soms valt de uitlaat eens op de grond of valt er een ander onderdeel van de auto. Soms zit je ook met 2 naast de chauffeur en 4 achteraan. Een hele belevenis dus! Leve de fiets! Op de grote wegen toch.
*Vorige week is mijn buurvrouw bevallenvan een meisje. Naam hebben ze pas na een week gegeven: Assiatou. Het lijkt wel een blanke. Ze moet nog een beetje zonnen, denk ik. Ik heb een stuk zeep cadeau gedaan zoals hier de gewoonte is, want hygiëne is heel belangrijk!
*Een vrouwtje om 6u à6u15 's morgens brood komt verkopen (op sommige dagen toch! Je weet nooit op voorhand of ze er zal zijn of niet.)
*Alles hier in zakjes wordt gedaan. Yoghurt, bissap of andere sapjes, in zakjes ingevroren. Je bijt een gaatje in het puntje en drinkt het leeg. Gefrituurde bananen of beignets krijg je ook mee in een zakje. Zelfs overschot van rijstschotel in een restaurant kan in een zakje gedaan worden om mee naar huis te nemen.