weekendje Gogo

Een tijdje niks van mij gehoord. Hier mijn verhaal:
vorige donderdag vertrokken naar Gogo. Om 6u45 kwam Staf mij halen om mij bij de busmaatschappij af te zetten. natuurlijk onmiddellijk met 10 tegelijk rond de toubabou om papieren zakdoekjes, drank, brood, koekjes, telefoonkaart te verkopen. soms echt verschrikkelijk irritant. Vertrek om 7u30! Een mini-plekje met zak op schoot naast een jonge mama met een baby. Gezellig gebabbeld. Toch duurt een rit tot Ouaga lang. Normaal 4uur, maar met al de wegomleggingen (ja, dat bestaat hier ook) 5uur op de bus. Sonja, een vriendin waar ik de eerste dagen bij gelogeerd heb, ging mij opwachten in Ouaga om iets te eten, maar ik heb haar net een brief kunnen afgeven en dag kunnen zeggen, want ik moest direct de bus naar Po hebben. Nog 2 uur op de bus. Mijn billen deden pijn van het zitten. In Po heb ik Isaac gebeld die eigenlijk van niks wist, want hij was moeilijk te bereiken daar. Ik moest dus op zoek naar Esther, een nicht van Isaac. Gelukkig snel gevonden. Isaac zou mij bij haar ophalen, maar de auto startte niet, dus achter op een motobilletteke met mijn zak tussen Esther haar benen en zo op een zandweg richting Gogo. Auw, mijn billen. Na een 10 kilometer kwam een man aangereden met een betere moto, maar hij reed wel supersnel. Ik was echt bang, maar ik ben er geraakt.
Gogo is een klein brousse-dorp (4km van de grens van Ghana) met één pomp voor water, zonder electriciteit. Fruit en brood kon je er niet krijgen, enkel watermeloen. Voor 50cfa had je wel een vol bord rijst, of to met een sausje. Ook gateaukes (cakejes) en patat zijn erg bekend en worden op verschillende manieren bereid. Toch mijn hoedje af voor de mensen die daar hun leven wonen, want dat is hard. 's Avonds is het echt pikdonker vanaf 18u15, dus met pillamp of petroleumlamp naar toilet (lees: gat in de grond) of douchke (emmer water opgewarmd door de vrouw des huizes en eerst gehaald aan de pomp). Alé, echt een belevenis! Het deed mij een beetje denken aan mijn eerste kampje met de scouts. 's Nachts geslapen op een veldbed, maar wel i neen huis met een verdiep, wat raar is daar. Vrijdag was de dag van de grote voorbereidingen voor "la fête de la patat". Alle inkopen moesten genoteerd worden en kilometers verderop gekocht worden op de markt. Heel de dag werd er gewerkt, maar een blanke mag dat niet. Zij moet kijken, zitten, rusten, eten, drinken,... 's Avonds kwam er een groep muzikanten en dansers om de werkers aan te moedigen, want heel de nacht door werkten ze verder. Alleen hadden ze mij niet verwittigd, maar ik mocht wel gaan slapen, hoor. Geen probleem! Met al dat lawaai, muziek, gefeest,...??? Zij zijn dat hier zo gewoon en slapen zelfs op de grons naast de groep muzikanten, maar ik kon niet zeggen "ca va" wanneer ze vroegen "Bien dormi?" want het was eerder "rien dormi". Gelukkig nog in de vroege morgen enkele uurtjes kunnen rusten en nadien achter op de brommer met Isaac vertrokken naar de burgemeester, politie, ... om alles te regelen. In het terugkomen was er een wielerkoers (8 renners) en wij voorop om al toeterend de mensen te verwittigen dat ze opzij moesten. Ook waren er voetbalmatchen en een wedstrijd met een knikkerspel voor de oudere mannen. Tegen 10u30 kon het feest beginnen wat wilde zeggen dat de organisator (Isaac), de burgemeester, de gouverneur, de verantwoordelijke van...,... om de beurten hun toespraak hielden. Gelukkig werd het afgewisseld met dans en muziekoptredes. Nadien was er eten en drinken. Ik had bij de toespraken al op het erepodium (klapstoelekes onder een afdakje van stro) gezeten en nu moest ik ook nog bij de genodigden gaan eten: rijstschotel, met gefrituurde patat (zoete aardappelen) en een stukje vlees (van geitje dat ik de avodn te voren nog levend gezien en waarvan ik de ingewanden heb zien proper maken.). 't Was wel heel lekker. Voor de rest vele babbeltjes gedaan, want iedereen wil wel een blanke beter leren kennen. 's Avonds heb ik de afwas gedaan. Zelf begonnen, anders zou het niet mogen, maar ik wou ook nog iets doen. De vrouwen hadden al zo hard gewerkt. Nadien gaan rusten terwijl de mannen onder de grote boom hun babbeltje deden. Echt weer een typisch tafereel. toch op tijd gaan slapen want volgende morgen om 5u opstaan. Alleen kreeg ik Isaac niet uit zijn bed. Om 7u30 had hij na veel geduw en getrek, geknutsel en gesleutel toch de auto in gang gekregen en toen moest het ineens snel gaan. Alé, snel met zo'n wrak dat kon niet maar we zijn tot in Po geraakt. Daar nog even over de markt gelopen met 2 vrouwen (die terug naar Ouaga moesten) terwijl Isaac de auto bij iemand ging afzetten. Om 10u is de bus richting Ouaga vertrokken. Om 19u toch terug in Bobo geraakt. uitgeput, maar ik heb er van genoten. Het was weer een belevenis! Weer een ervaring rijker.