soep- en wafelverkoop

Op zondag 6 december hebben we weer op de markt gestaan met de overheerlijke soep van Bert en Trui en zelfgebakken wafeltjes. Natuurlijk ging er weer een hele voorbereiding aan vooraf.
*een mailtje naar de stad om aan te vragen of we een plekje konden krijgen op de zondagmarkt in Heverlee. Ludo kent ons al en ook dit keer kregen we ons ondertussen vaste plekje.
*Naar de colruyt in de groenveldstraaat om te vragen of ze ons wilden sponsoren met de ingrediënten en dat was direct in orde.
*Mireille gaf ons enkele pompoenen cadeau voor de pompoensoep en open veld gaf ons enkele courgetten.
*voorbereidingen ten huize van Trui en Bert om de +/- 25liter pompoensoep en +/-30liter tomatensoep te maken.
Potten werden gehaald bij Don Bosco in Oud-Heverlee.
Kommetjes in de vrije gemengde basisschool terbank.
de bain-maries bij Jos de kok in Oud-Heverlee.
...
*Helpers zoeken om wafels te bakken. Maria heeft haar keuken en wafelijzers ter beschikking gesteld. Met nog een wafelijzer van Trui erbij gingen Maria en ikzelf op zaterdagmiddag aan de slag om 30 pakjes van 5 wafels te bakken.
Ons mama deed hetzelfde in haar eentje bij haar thuis.
*Zondagmorgen stonden Ann en Gerda klaar om soep op te warmen, koude soep te verdelen in potten en te vervoeren naar de markt. Er was ook soep om mee te nemen naar huis.
*Gelukkig hadden we een party-tentje want het heeft een beetje geregend en zo was het toch nog aangenamer om heel de voormiddag op de markt te staan. Vele loopcollega's en bekenden van de vorige acties kwamen weer langs voor een soepje of wafels. Het deed deugd dat velen ons kwamen ondersteunen en nog herkenden van vorige keren.

Bijna alles was verkocht. Het verliep allemaal heel vlot. De opbrengst was dan ook goed. 315€ voor Lafia.

Grote dank aan alle sponsors en helpers hierboven vermeld en natuurlijk ook de mensen die van onze soep en wafels kwamen halen. Dank u wel!

Nu nog hopen we meer info en financiële verslagen te krijgen zodat het project kan doorlopen. Een goede communicatie met onze partners zou ons hierbij toch een stap vooruit helpen. Hopelijk komt dit allemaal in orde na ons evaluatiebezoek in februari. In tussentijd kan je ons nog eens vinden op de markt in Heverlee op zondag 24 januari van 8u tot 13u. Allemaal welkom!

een baby

Er is tijdens mijn verblijf ook een baby'tje geboren. 's morgens liep Sara nogal nors over de koer. Er kon geen lachje af. Ik zag wel dat ze zwanger was, maar ik had er niet bij stilgestaan hoe ver ze al was. In de namiddag was ik de stad in gegaan en toen ik terug thuis kwam zei Khadi: "Sara is bevallen!" Toen viel mijne frank natuurlijk!

De vrouwen worden dan afgehaald door de brandweer en naar de infirmerie in de wijk gebracht om te bevallen. De volgende morgen kwam Sara al parmantig de koer weer opgestapt met een andere vrouw erbij die de baby droeg helemaal ingewikkeld in doeken. Een uurtje later stond Sara al de was te doen op de koer. Toen ik vroeg of ze niet een beetje moest rusten zeiden ze: "Als het gaat waarom mag ik dat dan niet doen?"

Nu nog even wachten op een naam. Het was een meisje, maar ze geven pas een naam na 7 dagen en toen was ik alweer in België.

het weer

De regen heb ik deze keer niet ontlopen. In Bobo heeft het enkele keren erg hard geregend zodat we alle was moesten binnenhalen, moesten binnenvluchten in één kamertje allemaal bij elkaar. Gezellig, maar veel lawaai met een golfplatendak.

officiële uitdeling van de uniformen en boekentassen

Zaterdagmorgen waren al de kinderen met hun ouders uitgenodigd, want de uniformen en boekentassen zouden worden uitgedeeld. Al de kinderen waren mooi verzameld. De mama's zaten op de bankjes en dan begon het...

Een woordje van Marcelline! een woordje van Isaak en dan moest ook nog la blanche een woordje doen?!? Nog samen op de foto met hun mooie uniform, een brief van de leerlingen en dan kan het schooljaar officieel van start gaan.

een versje: Ma main

ma main, voici ma main

elle a 5 doigts

et voici 2

et voici 3

celui-ci le petit bon homme

est le gros pauce qui se nomme

regardez mes doigts travaillées

chacun fait son petit métier

De gevorderden met de nieuwe meester

Eén meisje zou zelfs naar het lyceum kunnen, maar hiervoor zoeken we nog een adoptieouder. Wie wil haar steunen?

meester Frank met de tweede jaars

maternelle - kleuters

Deze kinderen komen vooral naar school om frans te leren en het schoolleven te leren kennen.

Cesaed

Natuurlijk zijn we ook een kijkje gaan nemen in Cesaed. Ik was heel erg benieuwd Hoe het er nu aan toe gaat en ik was blij verrast. Er waren wel 45 kinderen aanwezig met 3 leraars. De kinderen zijn verdeeld in 3 groepen: maternelle, tweede jaar en gevorderden. Onder het afdak stonden een heleboel nieuwe banken en stoelen bij zodat de 2 grootste groepen daar konden zitten. Het derde groepje zoekt een schaduwplekje tegen de buitenmuur van de koer. Het was erg leuk om de leraars bezig te zien. Ze zijn echt goed bezig met de kinderen. In de kerstvakantie zou meester Frank van het tweede jaar een vorming volgen. Meester Souleymane volgt de maternelle en heeft al wel ervaring, maar is niet opgeleid. De derde meester is net nieuw, maar heeft een diploma voor het onderwijs. Op de middag krijgen de kinderen telkens iets te eten.

het leven van All Madjid

Adjaratou maakt foto's van haar zus Fatoumata

werkreis naar Burkina Faso

Het is weer een tijdje geleden, maar er is weer nieuws. Ik ben voor het werk een tiental dagen naar Burkina Faso mogen gaan om foto's te nemen om voor ontwikkelingseducatie te gebruiken. Terug enkele dagen op de koer bij mijn vroegere buren gaan wonen en daar heb ik All Madjid, nu 3 jaar, gevolgd en zijn dagdagelijkse leven op foto gezet. Adjaratou, een meisje van 14, die ook op de koer woont heb ik een fototoestel gegeven voor enkele dagen om haar zus, Fatoumata te volgen. Ze heeft dat heel goed gedaan. Het was ook een leuke opdracht en fantastisch om iedereen terug te zien.

An was er ook bij pasen 2009

Trui geeft economieles aan de vrouwkes!

Harry onze fotograaf van dienst!

een baobabje!

de traditionele begrafenis om Staf te bedanken met maskers trommels en fluitjes!

Effe een douchke nemen!

Die mannen met hunnen elentriek. Daar moest Harry het fijne van weten!

in overleg

onze openluchtbedden

nog dorst!

toubab (=blanke)

dorst, dorst, dorst... wij hebben dorst!

Trui en Harry in Afrique

Lire au Burkina 1re année

Juist voor sluitingstijd loop ik de Nomade nog binnen voor een landkaart van Burkina Faso. An heeft al een kaart van Bobo-Dioulasso en Lafiabougou. Een overzicht op het land is ook welkom. Een mooie, nieuwe gids van het land kan ik niet laten liggen. Hij lijkt gemaakt met veel liefde voor de mensen en voor de fotografie. Een goede aanvulling op de serieuze “landenreeks”.
Op het vliegtuig kijken we hem door. Een complex land met weinig toeristische hoogtepunten. Waar weinig te zien is, is des te meer tijd om alles te beleven.
Er zijn ook wat leesboeken mee. Harry is vast van plan om de godverdomse dagen aan de andere kant van de godverdomse bol te lezen. Hij heeft daar thuis geen tijd voor. An verorbert tijdens de tweede vlucht haar eerste roman. We hebben wat franse leesboeken voor kinderen mee voor onze school. Het gaat goed.
Tijdens het eerste bezoek aan onze klas zie ik slechts één leesboek op de banken liggen. Het is geschreven in Dioula.De tekst staat ook op het schoolbord. Men leest en vertelt dat het gaat over een verbeterd vuurtje om op te koken, zodat er minder hout verbruikt wordt en de ontbossing wordt ingeperkt. Ik krijg het idee dat er hier geëngageerd wordt lesgegeven.
Marceline vertelt dat onze klas geen “formeel” onderwijs is, maar een alfabetisatieklas. Het behoort tot “ l’ enseignement bilingue”. Vorige week werd er nog een congres gehouden over de resultaten van deze methode en zij is er helemaal voor gewonnen. Kritische vragen zijn hier niet aan de orde. De kinderen halen hier hun diploma lager onderwijs en leren tegelijk een of meer beroepen in dezelfde tijd. Wij blijven er wat sceptisch over. Ik zag een klasje met 28 leerlingen van 6 tot 16jaar door elkaar, zonder leerboeken en met enkele schriften en soms een lei. Vooraan stond een lieve, wat bedeesde jongen van 22j die “un animateur” genoemd werd, tevreden is met een “avance” op zijn loon en zijn sporen in het onderwijs nog lijkt te moeten verdienen.
Later die week, in de librairie vraag ik naar schoolboeken voor de alfabetisatie. Die hebben ze niet. Ik koop wel een leesboek eerste leerjaar “formeel” : lire au Burkina 1re année. Het thema van les een en twee is “Ali est vêtu”. We zien een Ali zonder kleren, met de belangrijke delen zedig achter een bosje en een Ali tiptop in orde met bloes, short en schoenen. We leren de i en de u. In les drie en vier , met “le moto de papa” leren we de o en de a. Maar in les 11 komt de aap al uit de mouw :”Ali tape Lalé (een meisje)” en op datzelfde blad wordt Lalé ook al door Talato geslagen. Hojah.
Ik heb spijt dat ik het eerste geschiedenisboekje niet heb meegebracht.

We zitten gezellig met de belgen in een stamcafé van Staf. De baas kent hem goed. We eten runderlever met ui, kip op de Bbq, en (geen atjieke maar wel....) couscous??Het smaakt. De flag vloeit rijkelijk. Er komt een jonge gast tweedehandse boeken verkopen. Twee boeken vallen mij op : Le respect des morts (respect voor jou, Staf, respect) en « Les reves, le tremblement de toutes les parties du corps et leurs significations » Ik koop ze hem, maar zeg ook dat hij met geen nieuwe lichting moet komen.

Ik krijg van Staf, via zijn neef Roger een boek over afrikaanse maskers. Hij schrijft er een opdracht in. Ik ben zeer tevreden met een herinnering aan de kunstenaar Staf, man van het Afrikaanse volk.

Trui

Seulement pour le plaisir des yeux

Als we de eerste dag fietsen willen huren, moeten we de markt van Bobo-Dioulasso trotseren. Allereerst moeten we geld zien te wisselen, daarna naar twee fietskramen gaan onderhandelen.
Marceline vroeg een bestek om een eigen fiets te laten herstellen en elders gaf ze opdracht om twee huurfietsen rijklaar te maken tegen vandaag.
We gaan mee om het bestek te beoordelen, want de fiets wordt ons in bruikleen gegeven, en de kosten zijn voor ons. Win-win.
De rit naar de markt gaat door echt-Afrika. Het is al moeilijk te beschrijven. Veel, zeer veel volk op straat. Brede aarden straten vol putten en zwerfvuil waar we met de auto tussenlaveren. Het is al zeer warm. Eerst 20 à 30 kramen met auto-onderdelen en smeerolie op de grond en op de overalls. Dan 30 kramen met brommeronderdelen. Daar is nog meer vuil en een wirwar van bedrijvigheid. Garages in openlucht. Het materiaal en de vijzen liggen verspreid tussen het stof. Marceline zegt dat een fiets laten herstellen geen vrouwenzaak is, en dat ze de juiste fietsenmaker niet onmiddellijk kan vinden. Na een ommetje komen we er toch. Het bestek is grotendeels uitgevoerd, men heeft niet gewacht. En hij is niet goedkoop. Maar toch is de fiets nog niet klaar. Ze beloven hem binnen een half uur klaar te hebben.
Geld wisselen wordt een probleem : men wil in de banken geen eurobriefjes van 20 en 50 aanvaarden. Zelfs 100 euro aanvaarden ze niet. Men wisselt maar vanaf 500euro. Rijk land, zou je zeggen, of rijke banken. Wij zijn niet zo rijk en gaan dan maar naar het wisselkantoor. Als we buitenkomen, worden we aangeklampt door verkopers van souveniers, juwelen, beeldjes en batik. Er wordt wat op ons ingepraat, men tast de mogelijkheden af. Als we niets nodig hebben, moeten we enkel kijken, ‘seulement pour le plaisir des yeux’, en een prijs zeggen misschien, ‘seulement pour le plaisir de la bouche’, en wat geld bovenhalen, ‘seulement pour m’encourager’. Als het niet lukt zijn we ohlala, madame tranquille. Dat zijn we dan al met z’n tweeen. An was dat vorig jaar ook al. De volgende keer zeg ik aan de Touareg die mij een mooi bewerkt mes wil verkopen dat ik passifist ben en dat hij mij geld bij moet geven als hij een mes aan mij wil slijten. Ook dan komen we niet tot een deal.
De huurfietsen worden een kwestie van geduld en volharding. De remmen werken, maar de versnellingen “zijn juist afgesteld” daar zou je beter niet aankomen (sic), neen, niet veranderen van versnelling, ze staan juist. Geen voor- of achterlicht, dat is hier niet nodig. Wij zijn niet akkoord. Wij willen wel licht. Het wordt hier rond 18u donker. Zelfs vandaag raken we al niet meer voor donker thuis. Wij moeten wat lastig worden. Twee fietsen, vier lichten, in drie keer toch in orde. Wij staan hier wel een gans uur als twee blanke vrouwen, An en ik, te kijk op een drukke markt. Het kan aangenamer. Dan nog een harde onderhandeling over de prijs en het aantal dagen. We laten ons niet (teveel) afzetten. We zijn tevreden.
Harry en Marceline zijn de herstelde fiets gaan oppikken. Harry heeft nog moeten helpen aan de assemblage. Hij weet nog niet dat morgen zijn nieuwe pedaal zal afbreken en zijn nieuw slot uiteen zal vallen. Hij is wel een ervaring rijker. Zo had hij het zich niet voorgesteld. Hajoh.

Als we iets gaan drinken aan de andere kant van de stad , blijkt dat de souveniersverkopers ons gevolgd zijn naar het toeristencafé. Zij weten waar wij zullen zitten. Dit doet onze ogen geen plezier. Nous ne sommmes pas encourager.

Wij fietsen met licht door de smog naar onze buitenwijk Lafiaboubou. Wij roepen luid naar elkaar. Wij voelen ons een beetje vrij.
Trui

Tweede verslagje van An

Het was weer een hele ervaring. Wel heel moeilijk. We hebben soms wel afgezien. Het was niet echt vakantie en werden constant met onze gevoelens van her naar der gesleurd.
Eerst gezien dat ons projectje niet helemaal loopt zoals het zou moeten. Niet dat het geld echt slecht besteed is, maar soms lijkt het een beetje fout. Te veel voor de (verre) familie? Natuurlijk doen die mensen ook maar voor goed, maar dit mag niet meer in de toekomst. We wilden het project ook in Lafiabougou houden en ze breidt al uit naar andere plaatsen en die hebben we niet gezien??? Loopt het daar dan wel??? Alé, een beetje dubbel allemaal. We hebben dus serieus bijgestuurd en geven hen nog een tweede kans. Wij zeggen nu explicieter wat er juist moet worden aangekocht of moet gebeuren. We doen het voor de kindjes in het klasje en voor de vrouwkes met hun kleine kredieten.
Daarna naar Pa (Staf zijn buitenverblijfje) zijn huis gaan leegmaken. Dit had ik niet verwacht en dat is dus ook niet zo evident. Zijn broeken hingen daar nog aan de kapstok zoals hij het heeft achtergelaten. Vele foto's gevonden, kunst, ... medicijnen naar het ziekenhuis in de buurt gedaan. kleren naar de missiepost gebracht om uit te delen. Boeken naar de paters gedaan, alles een beetje opgekuist. Alé, echt veel gewerkt. Veel mensen kwamen ook vertellen over Staf en wat ze het laatst gedaan hadden met Staf. We zijn enkele projecten gaan bekijken, maar daar komen ze ook nog met vragen naar geld om die projecten af te maken. ... De paters in Samagan deden een gebed en een mis de volgende dag. De paters in Boni deden een gebed en nadien nog de grote begrafenis met maskers. En zo ging het maar door. Het maskerfeest met de dansers was wel erg knap hoor. Daar heb ik nog van genoten. Ze hebben Staf echt graag gezien. Het is de eerste keer dat er voor een blanke zoiets gebeurd is, dus dat wil al iets zeggen.
Natuurlijk waren er nog wel mooie dingen die we hebben meegemaakt. Vrouwen in Kopoi (een dorpje naast Boni) waar Staf een project had lopen, hebben zelf 500€ verzameld. Prachtig voor daar! Lichtaart heeft daar 2500 € bovenop gegeven. Daarvan zijn waterputten gebouwd en nu een varkensstal. Ze hebben ons het hele proces laten zien van hoe je karité boter maakt. Ze hebben voor ons gezongen en gedanst. Dat zijn dan weer fantastisch mooie dingen. Ik had het langs de ene kant ook niet willen missen. Maar ik ben blij dat ik terug thuis ben om even alles op een rijtje te zetten.

An

Wakker worden op het dak

Omdat we het gisteren binnen niet konden harden van de hitte of het lawaai van de airco kiezen we voor slapen op het dak. Het is zweten, maar tegen de morgen kan ik de lakenzak toch gebruiken. Rond 4uur roept de muzelman. Hij herbegint, hij dringt aan. Neen, zo is hij onze vriend niet. Daardoor staan we wel bij half licht op de eerste verdieping stil en stiekem over het muurtje te kijken. Vrouwen borstelen met handborsteltjes de verharde aarde op. Overal ligt er afval. Enfin, neen, er worden hoopjes gemaakt en in brand gestoken. Papier, plastiek, resten, ik zie zeker 10 smeulende hoopjes op ons pleintje. En overal in de wijk zie je rook. Hier branden zeker 200 hoopjes in deze buurt. (of 500?). Ik kan het verschil tussen vuil en opgeborsteld nog niet zien. Dat kan ik later wel. De kippen lopen met hun kuikens overal tussen. Ongeveer alles is beige-grijs : de brede wegen, de grond, muren, daken. Een kleurloze wijk, met toch twee groene bomen voor ons huis.
De mensen, zwart, brengen kleur. Met hun huid en met de stoffen die ze dragen. Je ziet vrijwel geen mannen op dit moment. Steeds meer kaarsrechtlopende vrouwen, kind op de rug gebonden, grote volle metalen kom op het hoofd. Ze zijn indrukwekkend. Ze zijn prachtig. Ze stappen traag en zeer gelijkmatig. Er gaat een rust van uit. Ze zijn gedetermineerd.
Er zijn ook veel, zeer veel kinderen in beweging. Ze stappen op in groepjes, met gelijke uniformen. Er zijn wel een tienteal verschillende uniformen te zien. De meesten gaan richting noorden maar ook naar het zuiden lijkt er een school te zijn. Ook de kinderen van onze school komen met mondjesmaat toe. De poort van het schooltje ligt voor onze ogen op het pasgeborstelde pleintje Ze dragen geen uniform, maar toch zijn wij heel fier op ze.
Je wordt hier warm vanbinnen en vanbuiten.

Trui

Een welgemeende snorry.

Neen , het is niet gelukt om vanuit Burkina Faso iets voor de blog te schrijven. Het voornemen en de aanzet waren er nochthans. De overweldiging door de verschillen en het werk was er ook. Het was een zeer rijke en leerrijke ervaring. Mijn geest is er vol van. Mijn buik is leeg, veel te leeg. Ik kom boven water, en wil wat vertellen.
Kijk toch maar eens de volgende dagen, als je mij nog gelooft.....

Trui