Wakker worden op het dak

Omdat we het gisteren binnen niet konden harden van de hitte of het lawaai van de airco kiezen we voor slapen op het dak. Het is zweten, maar tegen de morgen kan ik de lakenzak toch gebruiken. Rond 4uur roept de muzelman. Hij herbegint, hij dringt aan. Neen, zo is hij onze vriend niet. Daardoor staan we wel bij half licht op de eerste verdieping stil en stiekem over het muurtje te kijken. Vrouwen borstelen met handborsteltjes de verharde aarde op. Overal ligt er afval. Enfin, neen, er worden hoopjes gemaakt en in brand gestoken. Papier, plastiek, resten, ik zie zeker 10 smeulende hoopjes op ons pleintje. En overal in de wijk zie je rook. Hier branden zeker 200 hoopjes in deze buurt. (of 500?). Ik kan het verschil tussen vuil en opgeborsteld nog niet zien. Dat kan ik later wel. De kippen lopen met hun kuikens overal tussen. Ongeveer alles is beige-grijs : de brede wegen, de grond, muren, daken. Een kleurloze wijk, met toch twee groene bomen voor ons huis.
De mensen, zwart, brengen kleur. Met hun huid en met de stoffen die ze dragen. Je ziet vrijwel geen mannen op dit moment. Steeds meer kaarsrechtlopende vrouwen, kind op de rug gebonden, grote volle metalen kom op het hoofd. Ze zijn indrukwekkend. Ze zijn prachtig. Ze stappen traag en zeer gelijkmatig. Er gaat een rust van uit. Ze zijn gedetermineerd.
Er zijn ook veel, zeer veel kinderen in beweging. Ze stappen op in groepjes, met gelijke uniformen. Er zijn wel een tienteal verschillende uniformen te zien. De meesten gaan richting noorden maar ook naar het zuiden lijkt er een school te zijn. Ook de kinderen van onze school komen met mondjesmaat toe. De poort van het schooltje ligt voor onze ogen op het pasgeborstelde pleintje Ze dragen geen uniform, maar toch zijn wij heel fier op ze.
Je wordt hier warm vanbinnen en vanbuiten.

Trui