ani sogoma goeiemorgen

Na een vermoeiende reis zijn we goed aangekomen in Ouagadougou. Toen we het vliegtuig uitkwamen, viel de warmte op ons. Michel en marie-Thérèse stonden ons op te wachten. Na een eerste rit door Ouagadougou werden veel indrukken opgedaan door Trui en Harry. Een nieuwe wereld ging open. De drukte, de warmte, de taxi's die bijna uiteenvallen, de bedrijvigheid in de straat,... Het was al donker, dus we konden niet alles zien. Na een frisse pint voor Harry en Trui en een succrerie voor mezelf hebben we een poging gedaan om te slapen. De warmte maakte het bijna onmogelijk. Voor Trui is het wel aardig gelukt. Dat heb ik goed gehoord?! De volgende dag zijn we vertrokken naar Bobo. Natuurlijk weer zoeken en wachten op de bus en ook daar weer de drukte waargenomen. Fantastisch! brommers (bij ons voor het stort) worden in de laadruimte van de bussen meegenomen. Vrouwen met kinderen op hun rug en manden op hun hoofd om mee te nemen drummen op de bus. Uren wachten tot de bus vertrekt dat is Afrika, maar als je moet aanschuiven om op te stappen??? dan drum je en steek je iedereen voor. Dan wordt wachten te veel. Na 5 uur bus zijn we aangekomen in Bobo. Marcelline en Isaac kregen we niet opgebeld, dus een taxi en tot in Lafiabougou. Ze hadden ons al verwacht. Direct wordt alles klaargezet om iets te drinken en het eten klaar te maken. Aan de overkant van de straat stond een nieuw huisje waar wij mogen slapen. Omwille van de warmte hebben we verkozen om op het dak onder de blote hemel te slapen. Even uitdokteren hoe we de muskietennetten kunnen bevestigen, de matrassen worden naar boven gedragen en een zalige nacht kan beginnen.
Heel vroeg begint het al licht te worden en kan je de wijk van op het dak zien ontwaken. prachtig! De vrouwen met de manden en emmers op hun hoofd of een kar voor zich uit duwend op weg naar de markt. Kinderen met hun boeken op hun hoofd of in hun hand op weg naar school. De grotere gasten die in kliekjes in hun mooi afgeborstelde uniformpjes naar school stappen. De straathonden die al spelend rond elkaar lopen. Vrouwen die hun tafeltje met beignets klaarzetten zodat ze voor het ontbijt kunnen zorgen voor de vele voorbijgangers. ...
Gewoon daar staan kijken naar het afrikaanse leventje deed ons al zweten, dus een douchke deed goed. Een emmer vullen aan het kraantje buiten en met een potje of washandje over je hoofd gieten. Het warme water komt hier gratis en voor niks uit de kraan. Je moet niet de warm water kraan opendraaien. Het is gewoon warm! Na het goeiemorgenritueeltje: goeiemorgen, goed geslapen? Hoe gaat het met de familie? en de kinderen?... zijn Harry en Trui een wandelingetje gaan maken in de wijk om dat nieuwe wereldje te ontdekken en hun ogen uit te kijken. Ikzelf ben met Dorkas achter op de brommer tot in Samagan gereden naar het graf van Staf. Het was even moeilijk, maar ik ben blij dat ik even dag kon zeggen. Er was geen bekend volk meer, dus heb ik het niet lang getrokken. Het was een beetje onwennig. Nadien zijn we naar het schooltje geweest. De kinderen zaten mooi met drie op hun bankjes onder het afdak. Enkelen hebben hun schriftje bij, anderen hebben een krijtbordje, nog anderen volgen gewoon aan het grote bord. Na vele babbels met Marcelline en een rijstmaaltijd met arachidesaus naar de koer waar ik 6 maanden gewoond heb. Wat een weerzien met mijn Khadi. Zij was de enige vrouw op de koer die frans sprak en ze heeft mij dus heel erg geholpen tijdens mijn verblijfje hier. Ik zag van ver haar stralende lach. Maghiet, haar zoontje kwam aanlopen en sprong gewoon recht in mijn armen. Even rustig onder de boom een babbeltje gedaan. De rest van de koer was naar school of gaan werken, dus moeten we zeker nog eens terug. Toch Maghiet al blij gemaakt met een t-shirtje. En fier dat hij was.
Marcelline is ons aan de koer komen ophalen om de stad in te trekken zodat we fietsen kunnen gaan huren. Dat was weer de moeite. Direct de verkopers op de markt rond ons om te discussiëren en dingen te verkopen. En niet loslaten, he! ze volgden ons zelf tot in het cafeetje om ons toch nog een nieuwe prijs te zeggen om toch iets verkocht te krijgen. Zeker toen we de bank uitkwamen nadat we eindelijk briefjes van 50€ gewisseld kregen, stonden ze weer met velen rond ons. Ook het huren van de fietsen was niet evident. Zeker 3 keer hebben we hen moeten terugsturen om nog iets in orde te brengen. Weer discussie! maar het is ons gelukt! Met onze fietsen zijn nu lekker vrij en kunnen we gaan en staan waar we willen. Aan de sitarail (het treinstation) is een lekker restaurantje. harry en Trui kozen en mooi stukje kaptein (vis) bij een vrouw en broshetteke en brochetteke voor An en natuurlijk een lekker slaatje erbij. Echt genieten van deze volle smaken. Echt een hele belevenis! Ik vind het leuk om harry en Trui hun indrukken te beluisteren. Ze zijn echt blij dit mee te maken.Ht is echt een ander leventje maar o zo boeiend en mooi!
ambelondo tot de volgende ,

toubabou mousso An