Lire au Burkina 1re année

Juist voor sluitingstijd loop ik de Nomade nog binnen voor een landkaart van Burkina Faso. An heeft al een kaart van Bobo-Dioulasso en Lafiabougou. Een overzicht op het land is ook welkom. Een mooie, nieuwe gids van het land kan ik niet laten liggen. Hij lijkt gemaakt met veel liefde voor de mensen en voor de fotografie. Een goede aanvulling op de serieuze “landenreeks”.
Op het vliegtuig kijken we hem door. Een complex land met weinig toeristische hoogtepunten. Waar weinig te zien is, is des te meer tijd om alles te beleven.
Er zijn ook wat leesboeken mee. Harry is vast van plan om de godverdomse dagen aan de andere kant van de godverdomse bol te lezen. Hij heeft daar thuis geen tijd voor. An verorbert tijdens de tweede vlucht haar eerste roman. We hebben wat franse leesboeken voor kinderen mee voor onze school. Het gaat goed.
Tijdens het eerste bezoek aan onze klas zie ik slechts één leesboek op de banken liggen. Het is geschreven in Dioula.De tekst staat ook op het schoolbord. Men leest en vertelt dat het gaat over een verbeterd vuurtje om op te koken, zodat er minder hout verbruikt wordt en de ontbossing wordt ingeperkt. Ik krijg het idee dat er hier geëngageerd wordt lesgegeven.
Marceline vertelt dat onze klas geen “formeel” onderwijs is, maar een alfabetisatieklas. Het behoort tot “ l’ enseignement bilingue”. Vorige week werd er nog een congres gehouden over de resultaten van deze methode en zij is er helemaal voor gewonnen. Kritische vragen zijn hier niet aan de orde. De kinderen halen hier hun diploma lager onderwijs en leren tegelijk een of meer beroepen in dezelfde tijd. Wij blijven er wat sceptisch over. Ik zag een klasje met 28 leerlingen van 6 tot 16jaar door elkaar, zonder leerboeken en met enkele schriften en soms een lei. Vooraan stond een lieve, wat bedeesde jongen van 22j die “un animateur” genoemd werd, tevreden is met een “avance” op zijn loon en zijn sporen in het onderwijs nog lijkt te moeten verdienen.
Later die week, in de librairie vraag ik naar schoolboeken voor de alfabetisatie. Die hebben ze niet. Ik koop wel een leesboek eerste leerjaar “formeel” : lire au Burkina 1re année. Het thema van les een en twee is “Ali est vêtu”. We zien een Ali zonder kleren, met de belangrijke delen zedig achter een bosje en een Ali tiptop in orde met bloes, short en schoenen. We leren de i en de u. In les drie en vier , met “le moto de papa” leren we de o en de a. Maar in les 11 komt de aap al uit de mouw :”Ali tape Lalé (een meisje)” en op datzelfde blad wordt Lalé ook al door Talato geslagen. Hojah.
Ik heb spijt dat ik het eerste geschiedenisboekje niet heb meegebracht.

We zitten gezellig met de belgen in een stamcafé van Staf. De baas kent hem goed. We eten runderlever met ui, kip op de Bbq, en (geen atjieke maar wel....) couscous??Het smaakt. De flag vloeit rijkelijk. Er komt een jonge gast tweedehandse boeken verkopen. Twee boeken vallen mij op : Le respect des morts (respect voor jou, Staf, respect) en « Les reves, le tremblement de toutes les parties du corps et leurs significations » Ik koop ze hem, maar zeg ook dat hij met geen nieuwe lichting moet komen.

Ik krijg van Staf, via zijn neef Roger een boek over afrikaanse maskers. Hij schrijft er een opdracht in. Ik ben zeer tevreden met een herinnering aan de kunstenaar Staf, man van het Afrikaanse volk.

Trui