Seulement pour le plaisir des yeux

Als we de eerste dag fietsen willen huren, moeten we de markt van Bobo-Dioulasso trotseren. Allereerst moeten we geld zien te wisselen, daarna naar twee fietskramen gaan onderhandelen.
Marceline vroeg een bestek om een eigen fiets te laten herstellen en elders gaf ze opdracht om twee huurfietsen rijklaar te maken tegen vandaag.
We gaan mee om het bestek te beoordelen, want de fiets wordt ons in bruikleen gegeven, en de kosten zijn voor ons. Win-win.
De rit naar de markt gaat door echt-Afrika. Het is al moeilijk te beschrijven. Veel, zeer veel volk op straat. Brede aarden straten vol putten en zwerfvuil waar we met de auto tussenlaveren. Het is al zeer warm. Eerst 20 à 30 kramen met auto-onderdelen en smeerolie op de grond en op de overalls. Dan 30 kramen met brommeronderdelen. Daar is nog meer vuil en een wirwar van bedrijvigheid. Garages in openlucht. Het materiaal en de vijzen liggen verspreid tussen het stof. Marceline zegt dat een fiets laten herstellen geen vrouwenzaak is, en dat ze de juiste fietsenmaker niet onmiddellijk kan vinden. Na een ommetje komen we er toch. Het bestek is grotendeels uitgevoerd, men heeft niet gewacht. En hij is niet goedkoop. Maar toch is de fiets nog niet klaar. Ze beloven hem binnen een half uur klaar te hebben.
Geld wisselen wordt een probleem : men wil in de banken geen eurobriefjes van 20 en 50 aanvaarden. Zelfs 100 euro aanvaarden ze niet. Men wisselt maar vanaf 500euro. Rijk land, zou je zeggen, of rijke banken. Wij zijn niet zo rijk en gaan dan maar naar het wisselkantoor. Als we buitenkomen, worden we aangeklampt door verkopers van souveniers, juwelen, beeldjes en batik. Er wordt wat op ons ingepraat, men tast de mogelijkheden af. Als we niets nodig hebben, moeten we enkel kijken, ‘seulement pour le plaisir des yeux’, en een prijs zeggen misschien, ‘seulement pour le plaisir de la bouche’, en wat geld bovenhalen, ‘seulement pour m’encourager’. Als het niet lukt zijn we ohlala, madame tranquille. Dat zijn we dan al met z’n tweeen. An was dat vorig jaar ook al. De volgende keer zeg ik aan de Touareg die mij een mooi bewerkt mes wil verkopen dat ik passifist ben en dat hij mij geld bij moet geven als hij een mes aan mij wil slijten. Ook dan komen we niet tot een deal.
De huurfietsen worden een kwestie van geduld en volharding. De remmen werken, maar de versnellingen “zijn juist afgesteld” daar zou je beter niet aankomen (sic), neen, niet veranderen van versnelling, ze staan juist. Geen voor- of achterlicht, dat is hier niet nodig. Wij zijn niet akkoord. Wij willen wel licht. Het wordt hier rond 18u donker. Zelfs vandaag raken we al niet meer voor donker thuis. Wij moeten wat lastig worden. Twee fietsen, vier lichten, in drie keer toch in orde. Wij staan hier wel een gans uur als twee blanke vrouwen, An en ik, te kijk op een drukke markt. Het kan aangenamer. Dan nog een harde onderhandeling over de prijs en het aantal dagen. We laten ons niet (teveel) afzetten. We zijn tevreden.
Harry en Marceline zijn de herstelde fiets gaan oppikken. Harry heeft nog moeten helpen aan de assemblage. Hij weet nog niet dat morgen zijn nieuwe pedaal zal afbreken en zijn nieuw slot uiteen zal vallen. Hij is wel een ervaring rijker. Zo had hij het zich niet voorgesteld. Hajoh.

Als we iets gaan drinken aan de andere kant van de stad , blijkt dat de souveniersverkopers ons gevolgd zijn naar het toeristencafé. Zij weten waar wij zullen zitten. Dit doet onze ogen geen plezier. Nous ne sommmes pas encourager.

Wij fietsen met licht door de smog naar onze buitenwijk Lafiaboubou. Wij roepen luid naar elkaar. Wij voelen ons een beetje vrij.
Trui